‘Joseeke werd lieveling van de klas na bezoek aan Heilig Hart Park in Budel-Dorplein’

Joseeke zat in de vierde klas van de Sint Andreasscchool. Ze zat helemaal achterin, alleen op een schoolbank voor twee. Ze kon niet zo goed leren en ze had vlechten in het haar. En ze had sproeten. Geen PipiLangkous sproeten, maar bijna zo groot als een koperen cent. Ze mocht nooit naar het bord komen om een som op te lossen. De meester vroeg altijd andere kinderen uit de klas.

Tijdens het speelkwartier stond ze alleen in een hoek tegen de schoolmuur. Niemand wilde met haar spelen. Haar gezicht stond altijd op verdriet en ongeluk. Thuis had ze het er met haar moeder over gehad. Die was er snel klaar mee. Ze had heel veel meer aan haar hoofd met acht kinderen. “Ach Joseeke, maak je er niet druk over. Alles komt goed. Heb maar geduld en dan zul je het zien.”

Op een dag in mei hield de meester haar staande. Ze wilde net naar huis gaan. “Jozeeke, luister eens. Binnenkort is de sacramentsprocessie. En je weet dat voor het allerheiligste altijd de bruidjes van Jezus lopen.” Marieke knikte heftig ja. Ieder jaar ging ze met moeder en de broertjes en zusjes naar de processie kijken. Dat vond ze zo mooi. Vooral de bruidjes in hun witte jurkjes met die blauwe strikken. En dat kroontje van gevlochten madeliefjes in het haar. En de baldakijn met veel gouddraad. En op iedere hoek ervan een deftige meneer in trouwpak.

En midden onder het stoffen afdak liep de pastoor met het allerheiligste. Een gouden monstrans met in het midden een venstertje. Daarin een grote hostie die anders altijd in de mis door de pastoor werd opgegeten. Wat zou Joseeke toch graag meelopen als bruidje. “Zou je dat ook graag willen?”, vroeg de meester. Ze moest ervan stotteren, zo blij en trots was ze. “Ja, ja, ja, meester, heel graag.” “Weet je wat”, zei meester Jan, “morgen is het woensdag en dan zijn we na de middag vrij. Kom dan naar de pastorie om twee uur. Ik zorg dat de pastoor er is en dan zoeken we voor jou een mooi wit jurkje uit. Als jouw moeder een strijkijzer heeft, kan ze het jurkje woensdag voor sacramentsdag strijken. En kun je zelf een bloemenkransje vlechten? Anders moet je Marieke even vragen om je te helpen. O nee, ik vraag het haar morgen zelf wel. Afgesproken?” “Ja, ja, ja, meester.”

Blij huppelend liep Joseeke naar huis. In geuren en kleuren vertelde ze thuis wat de meester met haar had afgesproken. Even was ze het gelukkigste kind van het hele dorp.

Op sacramentsdag, de tweede donderdag na Pinksteren, scheen de zon volop. Een stralende Joseeke liep met de andere bruidjes voor het allerheiligste. Ze liepen door het hele dorp en ook door het Heilig Hart Park. Bij het beeld van het Heilighart stopte de stoet. De pastoor wenkte Joseeke dat ze moest komen. Hij gaf haar de monstrans. Die moest ze op de sokkel van het beeld zetten. Zo was tussen de meester en de pastoor afgesproken. Met kloppend hart en een heel rood hoofd voldeed ze aan dit unieke verzoek.

Vanaf toen was domme Joseeke de lieveling van alle kinderen in haar klas, op een na.

Zo zou een van de cicerones van Budel-Dorplein dit hebben kunnen vertellen. Veel andere boeiende verhalen over Budel-Dorplein vertellen ze ook tijdens hun rondleidingen. Wil je dat een keer meemaken, kom dan zondag 24 november om 14.00 uur naar De Schakel in Budel-Dorplein, aan de Sint Barbaraweg 1.

Enthousiaste cicerones staan dan klaar om je rond te leiden. Het kost 2 euro per persoon, kinderen tot 12 jaar mogen gratis mee. Je hoeft je niet vooraf aan te melden. De rondleiding duurt twee tot twee en een half uur en gaat over goed begaanbare wegen; rolstoel- en rollatorvriendelijk. Wil je als familie, buurt of vereniging een rondleiding? Maak dan een afspraak met de coördinator Wim Cremers, via telefoonnummer 0495-492598 of 06-22961675. Je kunt ook mailen naar ciceronesdorplein@gmail.com.

Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android