'Oostenrijk is een merkwaardig land: zijn het nou Beierse nomaden, vrijetijdstirolers of Alpencreolen?'

Ooit liet ik mij verleiden om naar Oostenrijk op vakantie te gaan. Ik riskeer flink commentaar te krijgen, maar ik heb hélemaal niks met dat land. De hotels lijken op poppenhuisjes, ik krijg paarse nekvlekken van die trekzakmuziek en Oostenrijkers zijn vlees noch vis.

Zijn het nou Beierse nomaden, vrijetijdstirolers of Alpencreolen? Een merkwaardig land waar je wél mag wildkamperen, maar niet wildplássen. Hoe dan wel?

Toen we vertrokken lag in Nederland 12 centimeter sneeuw. De enige tijd van het jaar dat ons gazon er net zo mooi uitzag als dat van onze buurman. Aangestoken door het sneeuwvirus wilde de familie skilessen gaan volgen.

Met geleende ski’s en een emmertje prefabgips vertrokken we. Voor zwaardere kwetsuren moest je ginds naar het ‘wit-gele kruis’, in Oostenrijk ‘bont en blauwe kruis’ genoemd. We hadden een pensionnetje in Knödeltal. Een paradijselijk oord maar als de mussen een week lang van het dak spoelen van de regen, kun je beter met een bejaardenkoor papier gaan prikken in de Efteling.

Godzijdank had het pension een minikamertje, waar kinderen binnen konden ravotten. Skiën was onmogelijk met pijpenstelen overdag en strenge nachtvorst. Als onze buitenthermometer 5 centimeter langer was geweest, waren we stijf bevroren.

Tot overmaat van ramp liep daar binnen een soort zelfbenoemde gebedsgenezer rond, die wij al gauw ‘Jomandoo’ noemden. Hij voorzag bij een aantal pensiongasten de meest afgrijselijke aandoeningen. Ongevraagd maakte hij mensen doodsbenauwd met huiveringwekkende ziekteprognoses als schildkliertyfus, bilnaadtrombose en longschurft.

Een Helmonds gezin was bijna dagelijks mikpunt van deze beroepsprevelaar. Totdat de vader, ploegbaas van een Helmonds stratenmakerbedrijf, ontplofte: “Skait ur us oit, motje, anders nèèèj ik oew drek meej de skup vur oew graute bakkes. Gai makt ons harstikkend waus, gai!” Ongeëvenaard, dat Helmonds dialect.

Zijn vrouw had jarenlang in de verpakking gewerkt en dat was ook te zien. Een echte doos. Een dutsel, die dacht al aardig Oostenrijks te verstaan. Toen haar werd gevraagd ‘möchten sie heute abend kartoffel?’, zei ze: “Ze vragen of wij vanavond de kaarttafel nodig hebben.”

Mannenvertier was er nauwelijks. Of het moest de kasteleinsdochter zijn, die ’s avonds bier tapte. Met haar fors uitgesneden Dirndl had ze volop ‘boezemvrienden’. Sindsdien weet ik ook wat ‘inkijkexemplaar’ betekent: ‘twee kaasbollekes in een hangmat’. Ze had zo’n diep decolleté dat je onder de tafel moest kijken om te zien hoe ze eigenlijk gekleed was.

De Oostenrijkse keuken is zwaar, maar dankbaar. Het lokale nudel, strudel en knödl is obstipatievoedsel dat minstens drie keer komt bedanken vóórdat het wegzakt.

Onze kinderen waren destijds 10 en 12 en speelden braaf met die Helmondse kindjes. Vooral scrabble. Op de laatste hevige regendag bleef het jongste Helmondertje, van een jaar of 7, maar krijsen. Ze had een woord gelegd, was alle letters kwijt, maar had niet gewonnen. Algehele hilariteit toen we zagen welk woord ze gelegd had: ‘skaap’.

Vóór we naar huis reden, hebben mijn vrouw en ik onze taaie schnitzel nog onder de ruitenwissers van ‘Jomandoo’ geplakt.

Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android