'Als er wat te erven valt, smaken rouwtranen een stuk minder zout'

Huwelijken en begrafenissen kunnen prachtig zijn, als je maar niet in de eerste wagen zit. Waarom moet een afscheid altijd zo droevig zijn? Als iemand 95 is geworden, is dat toch een dankbaar moment om afscheid te vieren? Zeker als het een lastige schoonmoeder betreft. Als er dan nog wat te erven valt, smaken rouwtranen sowieso een stuk minder zout.

Sterven hoort onlosmakelijk bij het leven. In België hebben ze dat beter begrepen. Daar is het verschil tussen een bruiloft en een begrafenis één zatlap minder. ‘Un dooie verzuipe’ is dan ook een Vlaams gezegde.

Het blijven bijzondere gebeurtenissen, vind ik. De eerste keer dat ik een crematie meemaakte was van een collega. In 1974, ergens op de Veluwe. Er waren meerdere diensten tegelijk in een enorme, omgebouwde fabriekshal. De kisten waren met schotten van elkaar gescheiden. Kandidaat nummer één was nog niet voorverwarmd of kandidaat twee en drie werden al, met zalvend psalmgezang, de hemel in geprezen.

Na twintig minuten begon de dominee tegen een kist te prevelen, waarvan wij dachten dat onze collega daarin lag. Maar toen hij begon over collegialiteit, vriendschap, menslievendheid, sympathie en hulpvaardigheid, zei onze afdelingschef: “Loop maar een stukje door, volgens mij staan we voor de verkeerde oven.”

Afscheidsdiensten worden tegenwoordig afgesloten met een stevige borrel en opgesierd met exclusieve hapjes of bittergarnituur. Heel wat anders dan die plakkerige HEMA-cake, waarmee ze de bedroefde familie en gasten jarenlang een slokdarmembolie hebben bezorgd in het crematorium. Om over de ‘hostie met wijwater’ bij de katholieken maar te zwijgen.

Naast begraven, cremeren en flamberen kun je jezelf tegenwoordig ook laten vriesdrogen. Je wordt dan ingevroren en nadien door elkaar gehusseld tot een soort konijnenkorrel. Bij zo’n afscheid zou het beste een ‘koud buffet’ passen, lijkt me.

Helemaal nieuw is de ‘cremafenis’. Die wordt meestal aangevraagd door schoonzoons bij het overlijden van een irritante schoonmoeder. Na de crematie wordt de volle urn dan alsnóg begraven. In sommige gevallen kun je niet voorzichtig genoeg zijn.

Zoals gezegd: afscheidsborrels na een dienst zijn voortaan meer regel dan uitzondering. Mijn zus hoorde pas een ‘diepgeroerd’ echtpaar, dat na de ‘cremafenis’ naar buiten waggelde, tegen enkele nabestaanden zeggen: “Bedankt voor de gezellige middag.”

‘De één zijn dood is de ander zijn brood’ is een algemeen bekend gezegde. De bloemist, de bakker en de slijter zijn blijer met een afscheid dan de familie, die voor de kosten moet opdraaien.

Waar mensen tegenwoordig ook graag mee pronken zijn grafzerken. Ik hoorde dat in België tegenwoordig flink gespaard wordt voor een dure marmeren zerk met neonletters. Op een uitvaart in Hasselt werd ik er onlangs voor het eerst mee geconfronteerd. Het deed gewoon pijn aan de ogen.

Een krijtwitte, glanzende grafsteen met daarop in grasgroene neonletters: ‘Hier rust Philomène de Kemel-Brechts. Zij had voorrang, ze kwam van rechts’.

Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android