'Ut war mar goed da opa un jungske war, anders had-ie niks om meej te speule'
Ons opa kwam uit un gezin van 14 kinder. As mun overgrootmoeder de deur dichttrok, zat ur altijd wel éne meej zun vingers tusse. Vurral de kelderdeur. In opa’s jeugd war thuis de boerderij afgebrand en daorum hadde ze ut nie breed gehad. Ut war mar goed da opa un jungske war, anders had-ie niks gehad om meej te speule.
Opa had un opgeruimd karakter, mar had as kind hul erg exceem. Zun moeder bond s’merreges 2 speklappe om zunne nek, anders wou zelfs dun hond nie meej hum speule. Ondanks alle tegenspoed bleef-ie ‘posimistisch'. Unne echte durzetter. Opa war un sportief menneke en un voetbaltalent. Jammer genoeg wier-ie as kind jaorenlang misbruikt in de jeugd van PSV. Ze zette hem linksback in plaats van rechtsbuite. Toen wij klein ware ging opa altijd meej ons zwemme in de Buulder Aa. Hij zette dan meej un rooj balpen unne grote kring rond ons middel. Tot zó ver mochte we ut watter in en ginne centimeter verder. Later is da zwemme helaas un bietje verwaterd.
Opa en oma ware 57 jaor getrouwd. Nao da oma stierf wilde opa hertrouwe, mar zun 2 vrijgezelle bruurs waarschuwden: “Kijk mar uit, gij! Wie leverworst eet of un weduwe trouwt, wit noit wat ur is ingedouwd!” Toen-ie un vriendin kreeg ging-ie uurst naor dun uroloog, umda plasse steeds moeilijker ging. ‘Hoezo moeilijk?’ vroeg dun uroloog. “Nou”, zeej opa. “Ik trek mun gulp ope, vat un goei haffel en dan hoop ik mar dat-ie erbij zit! Zo nie, dan ben ik elke keer te laat.”
Erectiestoornis
Hij klaagde ok ovver zun erectiestoornis mar wis nie goed hoe-tie da moes zegge. Daorom zeej-tie ‘Mun buitenbeentje hapert ok un bietje!’ “Daar moet u niet over inzitten", had de piemeltjeschirurg gezeejd. “Zo’n geval staat niet op zichzelf.” Opa vroeg ok nog of er pillekes ware dat-ie ‘saovus nog wa kon overhaawe van zun ochtenderectie? Hij kon ur gewoon nie van slaope. 'D’n uroloog gaf um un ‘gezinsverpakking’ Viagra mee en zeej: “Hier! Niet dat het u zal helpen, maar u ligt wél een stuk plezieriger wàkker.”
Geheugenverlies
Opa ging meej zunne tijd mee. Hij had al vruug unne mobiele telefoon, die-tie bewaarde in zun onderbôks. Vur de veiligheid. Ok belde hij zun eige 8 keer per dag, umdat-ie die trilfunctie zo’n ‘lekker gevuul’ vond. Toen-ie 90 wier rakte hij stillekes de weg kwijt. Un soort ‘opatheose', mar hij gaf nie op: “Ik herinner me nie da ik oit aon geheugenverlies heb geleeje”, zeej opa. “En as ik dan tóch wa moet krijge, heb ik liever Alzheimer dan Parkinson. Ge kunt beter 10 pils vergete af te rekene. dan omstoten!”
Vlak vurda opa stierf moese hem helaas laote opneme in Huize Sint Dementia. Hij had 2 keer un auto-inbraak gepleegd, in zunne eige Volkwagen.
Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android
