'Bescherming Bevolking: het meest geldslurpende instituut dat ooit bestond in Nederland'
Vijftigplussers, die de afkorting ‘BB’ lezen, denken direct aan de appetijtelijke Franse filmdiva, aan wie God na de schepping nog een uurtje extra heeft zitten boetseren. Hij had eer van zijn werk: mannen voelden bij het zien van de fraai gevormde blondine direct jeukvlinders door hun kruis fladderen. Maar BB betekende óók: ‘Bescherming Bevolking’. Het meest geldslurpende instituut dat ooit bestond in Nederland.
Veel jongens, die tussen 1945 en 1950 werden geboren, zoals ik, hoefden niet in dienst omdat de babyboom had gezorgd voor militair overschot. De oorlog was ellendig, maar in de bedstee was het best gezellig. Drie van mijn zussen werden tijdens de oorlog geboren. “Ja”, zei mijn vader, “dat was het enige dat niét op de bon was."
Bedrijfszelfbescherming
Om babyboomsoldaten niet met een ‘kneusjesetiket’ de wereld in te sturen, bedacht de overheid de BB (Bescherming Bevolking), in dreigende situaties. Daarnaast had je nog de BZB: Bedrijfszelfbescherming. Je werd dan ondersteuner bij ongelukken die jouw werkgever konden treffen. Zoals brand, wateroverlast of explosie van het koffiezetapparaat. De BZB beschermde niet tegen hitsige managers, met grijpgrage tengeltjes. Ik koos voor de BZB bij mijn werkgever Océ-Venlo.
Aanwezigheidspremie
Ik werd ingedeeld bij de bomverkenners maar had nog nooit een bom gezien. Alleen wat foto’s. Belachelijk eigenlijk. Na een jaar BZB wist ik minder van bommen dan Mark Rutte van partnerruil. Dit leegloopcircus leverde wel mooi 7 gulden per uur ‘aanwezigheidspremie’ op. Als de presentielijst maar getekend was. Later is deze 'over-de-balk-smijterij' dankbaar overgenomen door de Europese Commissie in Brussel.
Calamiteitenoefening
Halfjaarlijks hadden we een calamiteitenoefening: wij moesten dan één zwaargewonde van het platte dak halen met twaalf man. EHBO’ers, gifexperts, bomverkenners en sjouwers. We mochten een volle dag besteden aan onze heldendaad, als het ‘lijk’ maar vóór etenstijd beneden was. Onder toeziend oog van enkele rampenambtenaren werd ’s morgens eerst de ‘zwaargewonde’ naar boven getakeld, gevolgd (ongezien) door drie kratjes Brand, twee dozen worstenbroodjes, twee flessen Jägermeister en drie stokken klaverjaskaarten. En een ladder waarmee we het slachtoffer moesten laten zakken.
Tegen vieren ging de ambtenaren paniekerig zoeken waar de helden zich ophielden maar pas tegen zessen werd de verlossende mededeling, met dubbele tong, van het dak gekwaakt: ‘Slachtoffer stabiel en safe!’ Allereerst werd het ‘slachtoffer’ naar beneden getakeld met onze speciale traumaladder. Vastgesnoerd, want hij was ladderzat. Gevolgd door de hulptroepen en bomverkenners. Bomvol bier.
Steekpan als helm
’s Avonds was er een zevengangendiner met dansorkest. Toen er een verrassingsoptreden werd aangekondigd van Peter Koelewijn zijn we maar even uit de wind gaan zitten. Wij, BB’ers, moesten officieel verschijnen in ons zwarte flutuniform. Compleet met platte helm, die in de praktijk vooral dienst had gedaan als steekpan.
Ik heb het mijn kinderen nooit verteld. Verder dan een ‘zure bom’ in de friettent ben ik nooit meer gekomen.
Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android
