'Ik danste hooguit als ik lang moest wachten, omdat de wc bezet was'

Ik heb een ontzettende hekel aan dansen! Ik had (als ex-tamboer op kostschool) maatgevoel genoeg, maar ik vertikte het om het fatsoenlijk te leren. Als vroeger thuis onze ouders weg waren, werden de kokosmatten opgerold en werd wel volop ‘getwist’ op muziek van Chubby Checker. Verder danste ik thuis hooguit als ik lang moest wachten, omdat de wc bezet was.

“Dansen is de rechtopstaande uitdrukking van een horizontaal verlangen”, zei ooit een grote psycho-dokus. Wat ik persoonlijk van dansen vind? Ik vind dat vasthouden wel lekker, maar dat lopen moest er niet bij horen. Ik heb nog ooit een schriftelijke danscursus gevolgd, maar dat was niks. Volgens mijn danspartners danste ik de ‘drukfouten’ ook nog mee. Later op fuifjes vond ik dat ‘buikschuifelen’ en ‘kruiswrijven’ spannender. Dan hoefde je niet te tellen. Alleen je handen strategisch neerzetten.

In Maarheeze, Budel en Weert

Bij ons in Maarheeze was geen dansgelegenheid. Vlakbij, in Budel, had je Zaal Bakens, waar danslustigen, die 'poging tot neiging' voelden, hun eerste danspasjes konden uitproberen (wat meer leek op het ‘baltsritueel’ van een manke gans). Ik zat op de Kunstacademie in Eindhoven en mijn klasgenoten gingen liever naar Weert. Daar had je twee dancings: het chiquere Lenders voor de stijldansers en de ‘Rogstaeker', waar het niet uitmaakte wat je danste. Of iemand raakte. 'Panty P.' draaide topjaren in die dagen.

'Hitlerfiets'

Bij Lenders (en Bakens) zag het s’ zondagsavonds blauw van de Duitse militairen van legerplaats Budel. Ze waren zo uniformgeil dat ze hun militaire kloffie in het weekend aanhielden, wat eigenlijk niet hoefde. Als ze een meisje ten dans vroegen, salueerden ze nog en ‘klakten’ de hakken tegen elkaar. Veel meisjes hielden wel van die hoffelijkheid en hadden 'viel Loel mit Dieter und Wolfgang'. Ook omdat ze allemaal een auto hadden. Minimaal een ‘Hitlerfiets’ (Volkswagen). Wij moesten met de bus.

De ‘Rogstaeker’ was een frivole rock-‘n-rolltent. Ik zag daar nog de legendarische Tielman Brothers, de eerste indogitaristen die, al musicerend, op de grond lagen en waar zanger Andy met zijn blauw geverfde gitaar op de zijkant van de contrabas van zijn broer Reggie stond te swingen. En dan natuurlijk de ‘Outsiders', met legende Wallie Tax. Op die muziek kon je niet dansen. Je deed zomaar wat. Door de knieën hupsen, alsof je knieschijven er los in zaten. Voor ik ging dansen smeerde ik thuis altijd wat druppeltje benzine op mijn revers. Dan dacht zo’n meisje dat ik met de auto was.

Meisjes droegen toen nog BH’s met veel ijzerwerk en dansten angstvallig met twee handen vóór de boezem. Na vijf rum-cola werden de ellenbogen minder puntig en kon je je wang gevoelvol tegen haar wang vleien. Als je dan zachtjes in de oren blies, kregen ze een soort 'oorgasme' en had je kans op een zwoel afscheid. Volgens ervaren ‘scherpschutters’. Dat blazen heb ik jaren volgehouden, zonder merkbaar resultaat.

Vorig jaar vroeg mijn zwager plotseling: “Weet jij hoe die meiden jou noemden toentertijd?”

Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android