'Ik danste hooguit als ik moest wachten omdat de wc bezet was'
Ik heb een ontzettende hekel aan dansen! Ik had (als ex-tamboer op kostschool) maatgevoel genoeg, maar ik vertikte het om het fatsoenlijk te leren. Als vroeger thuis onze ouders weg waren, werden de matten opgerold en werd volop ‘getwist’ op muziek van Chubby Checker. Verder danste ik thuis hooguit als ik lang moest wachten, omdat de wc bezet was.
“Dansen is de rechtopstaande uitdrukking van een horizontaal verlangen", zei ooit een vermaard psycho-dokus. Wat ik persoonlijk van dansen vind? Ik vind dat vasthouden wel lekker. maar dat lópen moest er niet bij horen. Ik heb nog ooit een schriftelijke danscursus gevolgd, maar dat was waardeloos. Volgens mijn danspartners danste ik de ‘drukfouten’ ook nog mee. Later op fuifjes vond ik dat ‘buikschuifelen’ en ‘kruiswrijven’ veel spannender. Dan hoefde je niet te tellen. Alleen maar je handen strategisch neerzetten.
Bij ons in Maarheeze was geen dansgelegenheid. Vlakbij, in Budel, had je Zaal Bakens, waar danslustigen, die 'poging tot neiging' voelden, de eerste pasjes van de dansles konden uitproberen (wat bij sommigen meer leek op het ‘baltsritueel’ van een manke zeemeeuw).
Ik zat op de Kunstacademie in Eindhoven en mijn klasgenoten gingen liever naar Weert. Daar had je twee dancings: het chique Lenders voor de stijldansers en de Rogstaeker, waar het niet uitmaakte wat je danste. Of iemand raakte. Panty P. draaide een topomzet in die jaren.
Bij Lenders (en Bakens) zag het 's zondagsavonds blauw van de Duitse militairen van legerplaats Budel. Ze waren zo uniformgeil dat ze hun militaire kloffie in het weekend aanhielden. Als ze een meisje ten dans vroegen salueerden ze nog en ‘klakten’ met de hakken tegen elkaar. Veel meisjes hielden wel van die hoffelijkheid en hadden 'viel loel' mit Dieter, Günther und Wolfgang. Ook omdat ze allemaal een auto hadden. Minimaal een Hitlerfiets (Volkswagen). Wij moesten met de stampvolle bus.
Bij de Rogstaeker
De Rogstaeker was een rock-‘n-rolltent. Ik zag daar nog de legendarische Tielman Brothers, de eerste indo-gitaristen die, al musicerend, op de grond lagen en waar zanger Andy met zijn blauwe gitaar op de zijkant van de contrabas van zijn broer Reggie stond te swingen. En natuurlijk de Outsiders, met legende Wallie Tax. Op die muziek kon je niet dansen. Je deed zomaar wat. Door de knieën hupsen, alsof je knieschijven er los in zaten. Voor ik ging dansen smeerde ik thuis altijd wat druppeltje benzine op mijn revers. Dan dacht zo’n meisje dat ik met de auto was.
Meisjes droegen toen nog BH’s met veel ijzerwerk en dansten angstvallig met twee handen vóór de boezem. Na vijf rum-cola werden de ellebogen wat minder puntig en kon je je wang gevoelvol tegen haar wang vleien. Als je dan zachtjes in de oren blies, kregen ze een soort 'oorgasme' en had je kans op een zwoel afscheid.
Dat 'blazen' heb ik jaren volgehouden, zonder merkbaar resultaat. Vorig jaar vroeg mijn zwager plotseling: “Weet jij hoe die meiden jou noemden toentertijd?” "Nee." "Jan de Wind!"
Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android
