'Dat gepik, gewrik en gefrot is aan mij niet besteed'

Ik heb een bloedhekel aan ziekenhuizen. Zelfs een bliksembezoekje aan een goede bekende kost mij kruim. Ik vind die ziekenhuisomgeving zo beklemmend, dat mijn ‘broodmolen’ vanzelf effe dicht valt. Maakt niet uit of de bezochte patiënt zwaar ziek is, een ontstoken okselpiercing heeft of een navelverzwikking.

Ook als ik de afdelingen urologie of endoscopie passeer, voel ik meteen steken in mijn kruis en zie het marteltuig al voor me. Dat gepik, gewrik en gefrot is aan mij niet besteed.

In 2010 had ik ‘s morgens om 09.00 uur een interview met chirurg Hubert Verkooyen, die na 29 jaar afscheid nam van het Weerter Sint Jansgasthuis. Ik had vooraf fijntjes verzocht om niet te zeer in de bloederige details te treden. Ik kan er niet tegen, zeker niet vóór de middag. Gaandeweg het interview was hij mijn verzoek kennelijk vergeten. Hij kwam aanzetten met een bouwvakkerskist vol attributen, die hij als beginnend chirurg had gebruikt.

Allemaal dingen die, in mijn ogen, allang op de lijst van verboden wapentuig hadden moeten staan. Ik herinner me een wanstaltig ijzeren ding, waarvan ik eerst dacht dat het een blikopener was voor zeecontainers. Het was nog erger. Hij zei: “Dit apparaat gebruikten we vroeger om na een operatie de maag en de slokdarm van de patiënt dicht te nieten.” De hemel zij geprezen dat ze toen ook al konden verdoven. Ook al was dat nog met die vieze ether. Ik hoorde ooit van een oude internist dat ze baalden van die licht ontvlambare ether, omdat ze dan onder de operatie niet konden roken.

'Hoe verliep de bevalling?'

Tenenkrommend vind ik kraamverhalen. Vooropgesteld: 'kinderen gaan er leuker in dan at ze eruit komen. Onze twee kinderen zijn thuis in Maarheeze geboren, dus kregen ook wij hordes ervaringsdeskundigen over de vloer. Let maar eens op: kraamvisite stelt eerst uit beleefdheid altijd de standaardvraag hoe de bevalling is verlopen en begint dan acuut over de eigen bloederige trauma’s: "Wat een prachtbaby! Wat een schatje. Daar mag je trots op zijn. Hoe verliep de bevalling?"

Voordat de kersverse moeder überhaupt iets kan antwoorden tettert het bezoek al verder: “Nou, dat was bij ons andere koek. Joep-Joris lag gedraaid op zijn gezichtje. Een heel sporadische 'snuitligging'. Hij zat met één voetje in de galblaas, het andere voetje zat gedraaid in mijn lieskanaal." Ja, als je een kind verwekt in een oude Kia Picanto, met één been in het handschoenenvak en het andere door het dakraampje, loop je dat risico.

Opvallend is ook hoe 'gehecht' sommige vrouwen zijn aan het aantal hechtingen. Als de kersverse moeder zegt 'twaalf', is het bezoek minstens tot aan de navel ingescheurd. Ik kon die opbodverhalen niet meer aanhoren en liep met het plan om bij de voordeur een tafeltje met een voicerecorder neer te zetten. Met een tekstbordje: 'Spreek hier uw verhaal maar in, wij luisteren het af'. Helaas was mijn vrouw er op tegen.

Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android