'Dat wagentje kunnen we bij mij achter in de kofferbak zetten'
Het moet rond 1966 zijn geweest dat mijn vader zijn eerste autootje kocht. Ons moeder en de negen 'zelfgemaakte nazaten' hadden het huishoudboekje van de familie Strick jarenlang grondig geplunderd maar nu was er dan eindelijk wat ruimte in de boekhouding.
Mijn moeder gaf het fiat om een tweedehands Fiat aan te schaffen. Een Fiat 600. Qua uiterlijk leek het meer een overdekte bromfiets, maar oké. Het reed, je zat droog en er kwam damp uit. Mijn vader was een zeer christelijke chauffeur. Hij wilde per se niet harder kunnen rijden dan zijn engelbewaarder kon vliegen.
Je had destijds ook nog het Fiatje 500, het 'binnenzakmodel', maar dat vond mijn vader toch wat te min. Dan had je helemaal het gevoel dat je in een opgevoerde rugzak reed. Als je vergat om de autogordels los te maken en uitstapte, had je het autootje op je rug hangen. Apetrots waren wij allemaal op ons tweedehandse, grasgroene pruttelbakje.
LEES OOK: Jan Strick tekent en schrijft grappigste Cranendonckse verhalen: 'Altijd met humor bezig'
Mijn vader was bevriend met een lokale aannemer. Een vent met een opgeblazen kop, wiens nagels altijd vol cement zaten. Hij leed aan chronische hardlijvigheid. Waarschijnlijk omdat hij op de bouwplaats, altijd ergens achteraf, zijn behoefte deed in een speciekuip en het laatste restje dan afkuiste met water en een cementzak. Dat was vragen om opstoppingen. Daar was geen enkel pruimendieet tegen opgewassen. De aannemer bouwde alles in de regio Maarheeze. Zo'n typische aannemer, die rondreed in een patserige 'hoerensloep' en een aanhanger vol bouwafval. Zo’n wagen die alles voorbij reed, behalve de benzinepomp.
In die dagen zat mijn vader in de Raad van Toezicht van de toenmalige Boerenleenbank en als er wat te metselen viel, moest de aannemer een offerte maken. Enkel voor de vorm. Ook al zette hij er 40 procent 'voyeurscourtage' of 'zwendeltax' bovenop, het werd hem toch gegund. Zo was er eens een vergadering over uitbreiding van het bankgebouwtje, met de kassier, zoals het lokale bankbaasje toen nog heette, de Raad van Toezicht en de aannemer. Na bestudering van de bouwtekening, met potlood achter op een sigarendoos, was het middaguur. Zoals gewoonlijk moest de vruchtbare uitkomst van de vergadering effe worden besprenkeld, want een soepele geest kan nou eenmaal niet leven in een droog lichaam.
Historische woorden
Zoals altijd vroeg de aannemer: "Rij jij met mij mee naar het café, Strick? Dan zet ik jou straks hier wel weer af." Dit was het moment suprême. Op dit moment had onze pa jarenlang gewacht. Nu kon hij eindelijk de historische woorden spreken: "Nee, nee. Ik ben zelf met de auto. Kijk, daarginds staat-ie."
De aannemer bekeek het Fiatje, keek mijn vader meelijdend aan en zei toen: "Ja, maar dat wagentje kunnen we toch zo lang bij mij achter in de kofferbak zetten?"
Onze pa keek de aannemer glazig aan, zoals een manke eend kijkt naar het onweer. Lamgeslagen was-ie. Ik geloof niet dat ze hem ooit harder op zijn 'taas' hebben getrapt.
Download de gratis app van Cranendonck24 en mis niets → Apple | Android
